Artykuł

O teatrze wiele razy rozmawialiśmy podczas lekcji języka polskiego i historii. Obejrzeliśmy również wiele sztuk będących adaptacją różnych lektur szkolnych. Jednak, by poczuć klimat teatru, trzeba udać się tam osobiście. Już samo oczekiwanie na spektakl buduje nastrój i powoduje, że chce się jak najszybciej zasiąść na widowni. I chyba najbardziej niesamowity w tym wszystkim jest interakcyjny charakter przedstawienia teatralnego, bowiem aktorzy i zgromadzona publiczność oddziałują na siebie wzajemnie. A niezwykłość tego kontaktu zawiera się w tym, że jest on bezpośredni i żywy.

W Teatrze Powszechnym obejrzeliśmy komedię autorstwa Marca Camolettiego pt. „Pomoc domowa”. Przekład przygotował Bartosz Wierzbięta – znany i ceniony polski tłumacz dialogów. Ciekawostką jest, że tłumaczenie wykonał specjalnie dla Teatru Powszechnego w Łodzi, gdyż to właśnie tu – w odróżnieniu od oryginału – rozgrywa się akcja sztuki, co jest widoczne w obecności wielu lokalnych nawiązań. Główna bohaterka, Nadia – kultowa pomoc domowa – próbuje zapobiec katastrofie w domu pracodawców, której przyczyną są ich sercowe dylematy. Wartka akcja, duża doza dobrego humoru, wybitna gra aktorów – wszystko to powoduje, że widzowie bawią się znakomicie.

Wizyta w teatrze była dla nas również okazją do przypomnienia sobie słownika terminów teatralnych oraz zagadnień związanych z językiem teatru, na który składają się znaki dźwiękowe i wizualne – swoista powtórka przed egzaminem ósmoklasisty. Mogliśmy też przyjrzeć się bliżej pracy osób związanych z teatrem. Pozwoliło nam to lepiej zrozumieć, ile wysiłku trzeba włożyć w przygotowanie spektaklu, aby widzowie byli zadowoleni.

Edukacja teatralna jest bardzo ważnym elementem kształcenia i wychowania. Pozwala stać się bardziej wrażliwym na sztukę. Rozwija też potrzebę stałego kontaktu z kulturą.

Po spektaklu udaliśmy się jeszcze do łódzkiej Manufaktury, by zjeść posiłek. Postanowiliśmy również skorzystać z pięknej pogody i odbyliśmy krótki spacer po terenie kompleksu. Późnym popołudniem wróciliśmy do Krośniewic. Uczniowie nasi z całym przekonaniem stwierdzili, że chcą więcej teatru. Opiekunkami młodzieży podczas wycieczki były panie: Monika Pachlińska i Aleksandra Marciniak.